واژه شناسی کلمه شیعه

     واژه «شیعه» یا «تشیع»، لغتی است عربی که از ریشه «شَ-یَ-عَ» اخذ گردیده، و بمعانی : پیرو، یار، دسته، گروه، امت و حزب به کار رفته است. «تشیع» مصدر باب تفعل از همین ریشه میباشد.

     در زبان عرب «شیعه» واژه ای است مفرد، لیکن برای تثنیه و جمع و نیز مذکر و مونث به همین صورت استعمال میشود. ولی در زبان فارسی «شیعیان» صورت جمع این واژه به حساب می آید. 

     همانطور که ذکر شد این واژه به دومعنای بسیار نزدیک استعمال شده است:

1. «الشیعه» به شکل مفرد و بدون اضافه شدن به واژه دیگر بمعنای گروه و حزبی است که بر سر امر و موضوعی واحد گردهم می آیند.

2. «شیعه الرجل» که به شکل مضاف بوده و بمعنای پیرو و یار فلان مرد میباشد.

     و در اصطلاح زمانی که سخن از «شیعه» به میان می آید گروهی از مردمان است که در پیروی از علی بن ابی طالب (ع) و حول محور ایشان و در تبعیت و پیروی از او گرد هم آمده اند.